‘Ik hoop dat we over een aantal jaren kunnen zeggen: “Wanneer je bij de IPABO rondloopt, dan ontmoet je de maatschappij.”’
Als vervolg op mijn gesprek met Jeffrey, de nieuwste toezichthouder bij IPABO spreek ik ook Jolanda Prijs. Jolanda was opdrachtgever namens de Raad van Toezicht van IPABO, maar we kennen haar ook als toezichthouder bij de Nierstichting. Daarnaast werkt ze als managing partner bij Franklin Covey, een internationale organisatie voor ontwikkeling en gedragsverandering. Door haar vlotte manier van vertellen raak je al snel enthousiast over deelnemen aan een Raad van Toezicht: ‘Mochten mensen dit interview lezen en denken: nou ik weet eigenlijk niet of toezicht houden iets voor mij is, dan zou ik zeggen: Ga het gewoon doen, hartstikke leuk, je leert super veel!’
Samen met andere leden, zoals Jeffrey, houd je toezicht op IPABO, wat maakt dat je hier je ei kwijt kunt?
‘Met alle aandacht voor tekorten in het onderwijs, is het mooi om een bijdrage te kunnen leveren. Ik werk zelf ook wel in mens- en organisatieontwikkeling, maar het is leuk om toezicht te houden op een heel andere branche waar je heel andere uitdagingen tegenkomt. Ik leer heel veel over het werken als toezichthouder, over het onderwijs en de ingewikkelde dynamiek en beperkingen waarbinnen je opereert. Mijn eerste fascinatie was dat de hele financiering van het onderwijs gemiddeld twee jaar achterloopt. Als je nu honderd studenten hebt dan krijg je over twee jaar pas geld voor honderd studenten, dat geeft een heel raar effect waarin je anticyclisch moet sturen. Dus ik leer veel over een andere branche, dat vind ik heel verrijkend. Anderzijds, kun je soms juist je andere achtergrond inbrengen en helpen blinde vlekken zichtbaar te maken.’
Vanuit die andere achtergrond ben je tevens mede-auteur van ‘onbewuste vooroordelen,’ de Nederlandse versie van ‘unconcious bias’ van Pamela Fuller, hoe neem je deze kennis mee in het toezichthouden?
‘Het boek gaat erover hoe wij organisaties inclusiever kunnen maken en kunnen zorgen voor een cultuur waarbij iedereen zich welkom voelt en diens talent kan inzetten. Dat is mijn dagelijkse werk, dus dat neem ik ook mee in mijn rol als toezichthouder. Ik stel vragen als: ‘Goh, het is hier best wel wit, kan het ook anders?’ IPABO Amsterdam staat in een hele diverse wijk, maar wat ik buiten op straat zie, zie ik niet binnen de muren van het gebouw. Hoe kunnen we mensen in de wijk ook interesseren hier hun opleiding te gaan volgen? Hetzelfde geldt voor mijn rol bij de Nierstichting. Daar stel ik ook die vraag: “Nierpatiënten komen in alle groepen van de bevolking voor, maar een heel groot deel daarvan hebben wij geen toegang toe of is niet vertegenwoordigd. Wat kunnen we daaraan doen?”’
‘Ook in scholen moeten er rolmodellen zijn voor iedereen.’
Waarom is dat zo belangrijk in een organisatie, diversiteit en inclusie?
‘Ik vind het belangrijk dat we overal een weergave van de wereld om ons heen terugzien. Ik denk dat organisaties succesvoller worden en teams beter samenwerken wanneer er meer diversiteit is. De wereld is zo complex, we hebben verschillende perspectieven nodig om te innoveren. Ook in scholen moeten er rolmodellen zijn voor iedereen, zodat leerlingen en studenten denken: dat kan ik ook! Het gaat dan over gender, kleur, culturele diversiteit, seksuele voorkeur, neurodiversiteit, het hele palet.’
‘Gisteren zat ik in een internationale call over een conferentie programma, waar een van de deelnemers aan het eind opmerkte: "Speaking for me and my fellow introverts, I think the whole programm is a littlebit too extroverted.” Dat is best even ingewikkeld, want op het moment dat iemand een ander perspectief inbrengt dan voel je even dat ongemak. Daar zit iets in van “dat we daar zelf niet aan gedacht hebben” tot okay maar we waren bijna klaar, moeten we nu weer opnieuw beginnen?’” Maar later denk je: wat fijn dat iemand dit nu zegt in plaats van dat we het straks in de evaluatie teruglezen.’
Hoe gaan jullie dat doen? Die diversiteit naar binnen halen?
‘Nou daar staan we nu voor. We zijn begonnen bij onszelf en willen de nieuwe leden van de Raad van Toezicht actief bevragen op hun perspectief. Daarom ben ik bijvoorbeeld heel blij met Jeffrey die vanuit zijn ervaring weer input kan geven. Het is nog relatief kort geleden dat Jeffrey is toegetreden, maar wat ik al merk is dat hij heel expliciet de vraag stelt: “wat betekent dit voor de student?” want hij is qua leeftijd meer divers. Maar ook brengt hij het perspectief van een andere cultuur en een ander carrièrepad.’
‘Ik ben heel blij met Jeffrey die vanuit zijn ervaring weer input kan geven.’
Wat hoop je dat Jeffrey mag ontwikkelen door deze rol?
‘Toezicht houden is een heel andere rol dan wanneer je als professional werkt. Je zit op je handen en toch vind je overal van alles van. Voor hem hoop ik dus dat hij de kunst leert om de juiste vragen te stellen en de juiste opmerkingen te maken om van daaruit te helpen beweging te creëren. Dat is een skill die je ook in je dagelijks werk kan gebruiken.’
Wat hoop je voor de toekomst van IPABO?
‘Ik hoop dat we over een aantal jaren kunnen zeggen: “Wanneer je bij de IPABO rondloopt, dan ontmoet je de maatschappij.” En dat mensen binnen IPABO zeggen: “Al die verschillende perspectieven hebben ons rijker gemaakt en maken dat we met elkaar meer impactvol kunnen zijn.” Ik denk dat veel van ons nog wel het voorbeeld kennen van die ene juf of meester die het verschil maakte, omdat die iets in ons zag wat we misschien zelf nog niet durfden te omarmen. Als we meer diverse talenten ontwikkelen om dat voor iedereen voor elkaar te krijgen dan ben ik heel blij.’